Ik heb ze niet. Wie weet krijg ik ze nog. De tijd zal het leren.
Als ik ze had, zou ik trots op ze zijn. Ze koesteren. Ze bewonderen. Ze zorgvuldig willen bewaren. Ze een plek willen geven, zo mooi als ik maar bedenken kan. Ik weet dat het zo niet werkt. Dat er andere factoren meespelen. Invloeden van buitenaf. Anderen, met meningen. Over wat er wel of niet kan.
Ik heb ze niet, maar als ik eraan denk dat ik belachelijk ver zou gaan voor hun geluk, moet ik lachen. Als ik ze had, zorgde ik voor het beste wat ik geven kon. Net als elke moeder op aarde dat doet. Of zou willen.
Kinderen. Als ik ze had…
Als mijn dochter 14 zou worden zou ze balen van school en alle dingen eromheen. Mijn dochter, dus heus wel leergierig, maar bezig met grootse dromen. Met van alles, behalve school.
Dat kan. Want ze woont niet in Pakistan. Dus hoeft niet te strijden om les te krijgen. Ze hoeft er niet voor te sterven. Geen kogels door haar hoofd. Nee, het is allemaal geregeld. Klaar. En dus kan ze dromen.
Mijn zoon van 6 zou uit bomen vallen. Mij hartverzakking na hartverzakking geven, als hij weer eens van een muurtje springt, omdat hij Superman is. Mijn zoon wordt niet gebruikt als levende muur. Hij woont immers niet in Syrië. Dus martelen en neerschieten is niet waarschijnlijk. Hij heeft niets te vrezen.
Mijn kleinste zal de strijd aangaan. Omdat dat bord leeg moet. Of die beker leeg. Zelf opgeschept is zelf opeten. Stomme regels, houd ik van. Die kleine is koppig, die weet dat regels bedacht zijn door mensen. Dat vindt ze stom en eten ook. Dat kan ze vinden, dat mag. Ze woont namelijk in ons dorp, niet in de Sahel. Morgen is er gewoon een nieuwe boterham om tegen te strijden.
Pfff als ik kinderen had zou ik voor ze strijden. Zo veel ik kon. Maar ik heb ze niet.
Dus dat scheelt zorgen…
Maar niet heus.
Want als niemand strijd voor de meisjes in Pakistan, de jongens in Syrië en de kinderen in de Sahel. Wat is de vrijheid van kinderen hier dan waard?
Als niemand moeders helpt die de strijd tegen een regime niet alleen aankunnen. Als niemand vaders helpt die in hun eentje niet alle kogels zelf kunnen tegenhouden. Maar één boterham kunnen verdelen, want dan is het eten op..
Misschien moeten wij als Westen dan maar.. Iets met al die kinderen…omdat het kinderen zijn. En ze net zo goed de onze hadden kunnen zijn. Eigenlijk ook ergens de onze zijn.
Omdat ze het allemaal waard zijn om te dromen of om Superman te zijn..
Voor het slapen 